Sultan Mahmut, Harizm’deki iç meseleler yüzünden Hindistan seferlerine bir müddet ara verdi. Artık daha iç bölgelere seferler düzenleme zamanı gelmişti. Bundan dolayı yüz bin kişilik Gazneli ordusunun yanı sıra erişilecek zenginliklerden pay almak hevesiyle Türkistan, Mâverâünnehr ve Horasan’dan toplanan yaklaşık yirmi bin gönüllü de Hindistan’a yönelmiştir.
Eylül 1018’de yağmur mevsimi başlamadan önce harekete geçen Gazne ordusu Keşmir Racası Hardad’ın rehberliğinde Pencâb nehirlerini ve İndus’u zorlukla da olsa geçmişlerdi. 2 Aralık 1019’da da Dehli’yi atlayarak Cemne kıyılarını takiple güneye doğru ilerleyen Gazne ordusu Baran’a girdi. Raca Hardad, otuz fil ve zengin hazinesiyle Cemne’nin doğu kıyılarındaki Mahaban’a kaçtı ise de, sultanın takibinden kurtulamayacaktır. Bu arada Mahaban’ın idarecisi Chandra, direnmeye çalıştı ancak, ormanlık bir arazide yapılan savaşta öncü kuvvetlerine mağlup olarak kaçmak zorunda kaldı. Hind askerlerinden bir kısmı bu sırada nehirde boğuldular. Chandra ise esir olmamak için ölmeyi tercih etti ve Jauhar töreni yaparak
önce karılarını ve çocuklarını öldürdükten sonra kendisi de intihar etti.
Chandra ile yapılan savaştan pek çok ganimetin yanı sıra seksen de fil ele geçiren Sultan Mahmut, Cemne ile Ganj nehri arasındaki bölgelerin tamamını fethettikten sonra Dehli ile Agra yolu arasındaki çok zengin ve güçlü bir şehir olan Mathura (Muttra) şehri üzerine yürüdü. Hiçbir mukavemet göstermeden teslim olan bu kutsal şehri muazzam zenginlikleriyle birlikte ele geçiren Sultan Mahmut, ordunun büyük kısmını orada bırakarak asıl hedefi olan Kannauç üzerine yürüdü.
Yol üzerinde bulunan bütün kaleleri yerle bir ederek esirler ve ganimetlerle beraber, 20 Aralık 1019’da Kannauç şehrine giren sultan karşısında Racyapala, şehri terk ederek canını kurtarabilmiştir.
Kannauç yakınlarında Ganj’ı geçen sultan, nehir boyunca kurulu bulunan kalelerde; Hindlilerin iddialarına göre bazıları iki yüz bin, bazıları da üç yüz bin sene önce yapılmış olan on bin tapınak olduğu haberi alınmıştı. Ayrıca Gaznelilerin Kannauç’a girdiğini haber alan bu kalelerin ahalisi çoktan kaçmıştı. Dolayısıyla sultan, civardaki yedi kaleyi bir günde fethetti.
Buralarda tahmin edilemeyecek kadar çok hazine ve mal ele geçirdi. Manaich (Munj)’i de alan Sultan Mahmut, kale ahalisinin kale burçlarından aşağıya atladıklarını bizzat müşahede etmiş ve bu intiharları umursamayarak Zaferabad olarak bilinen Jaunpur yakınlarına ulaşmıştır. Buranın halkı da on beş gün direnebilmiş ve sonunda toptan Jauhar törenini gerçekleştirmiştir. Manaich’i yağmalayan sultan daha sonra balta girmemiş ormanların içinde derin hendeklerle çevrili Asni üzerine yürüdü.
Güçlü bir hükümdar olan Asni Racası Chandpal (Chandal Bor), Gaznelilerin geldiğini haber alınca bölgesini terk ederek kaçmaya başladı. Fakat Türk ordusunun takibatından kurtulamayan Raca, bir gece baskınıyla mağlup edilerek filleri ve muazzam hazinesi ile beraber ele geçirilmiştir. Alınan esirler o kadar çoktu ki, bunlardan bir kısmı İran’a götürülerek orada satılmışlardır.
Sultan Mahmut, 1019 yılında aşağı yukarı üç yüz seksen fil elli üç bin esirin yanı sıra bol ganimetle Gazne’ye döndü. Bahsi geçen esirlerin pek çoğunun yabancı tüccarlara satılmasından dolayı Irak, Mâverâünnehr ve Horasan’da köle fiyatları düşerken Hindu köle sayısı da arttı. Bu başarılı seferlerle Sultan Mahmut’un şan ve şerefi bir kez daha yükselecektir. Ele geçirilen ganimetlerle Cuma Mescidi başta olmak üzere Gazne’de çok sayıda cami, mescid ve kervansaray yaptırıldı. Ancak bu başarılar Hindistan’da, Sultan Mahmut’un aleyhine yeni ittifakların ortaya çıkmasına da sebep olmaktaydı. Durumdan haberdar olan sultan kısa zamanda yeni bir Hindistan seferine çıkmak için hazırlıklara başlamak zorunda kalacaktır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder